Σε όλους μας υπάρχουν μέρες πιο δύσκολες άλλες πιο εύκολες, λιγότερο βαρετές ή περισσότερο βαρετές. Τι όμως είναι αυτό που μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τραβήξει την προσοχή διαφορετικών ανθρώπων και όλοι να ασχολούνται μαζί του; Μα φυσικά ένα μωρό....
Γυρνώντας λοιπόν σπίτι αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στο κοντινό μου σουπερμάρκετ... γιατί όπως είναι γνωστό το βράδυ είναι που μας πιάνουν οι περισσότερες λιγούρες. Όπως συμβαίνει συνήθως κανένας δεν μιλάει με κανέναν, εκτός από τους ταμίες, που και εκείνοι μετά από μία ολόκληρη μέρα κάνοντας το ίδιο πράγμα γενικά η όρεξη τους, η συναισθηματική τουλάχιστον, δεν έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, και όλοι βιάζονται να βρουν αυτό που θέλουν να πληρώσουν και να φύγουν. Έτσι και εγώ περιμένοντας στη σειρά για να πληρώσω ξαφνικά παρατηρώ -όσο αυτό βέβαια είναι δυνατόν γιατί ακολουθώντας τα πρότυπα της μόδας έχω και εγώ μυωπία και κάτι φοβερά μυωπικά γυαλιά στέκα στο κεφάλι- πως όλη η σειρά πίσω μου (και οι ταμίες) κάνουν νοήματα σε μία κοπέλα. Και εκεί που σκέφτομαι δεν γίνεται κάποιος κάνει γυρίσματα εδώ, κάπου υπάρχει κάμερα, από πια πλευρά να κρυφτώ, γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα μωράκι το οποίο προσπαθούν όλοι με μεγάλη αποτυχία να το κάνουν να γελάσει. Δέκα δεκαπέντε άγνωστα άτομα μεταξύ τους όλα πλέον με κοινό σκοπό να κάνουν το μωρό να γελάσει, ενώ εκείνο πεισματικά κοιτάει μιά από εδώ μια από κει αγνοώντας τους όλους.
Την λύση στο πρόβλημα την έδωσα εγώ, καθώς προσπαθώντας να δω τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο κάνουν όλοι γκριμάτσες και νοήματα, μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια και όπως πάω να τα πάρω πέφτουν καπάκι και τα γυαλιά από το κεφάλι μου. Έτσι ξαφνικά (αξέχαστο τραγούδι ειδικά από τη σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης) ως διαμαγείας το μωρό αρχίζει να χαμογελά και ο κόσμος να γελά. Κάπως έτσι γράφονται εμπειρίες ζωής και έρχονται κοντά διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, με ένα μωρό στη μέση να δίνει τον ρυθμό...
*Η εικόνα :Creative Commons Zero (CC0) license.
