Εξισώνοντας το Χαμόγελο

Τελικά το σουπερμάρκετ είναι μέρος για σκέψη… είναι η στιγμή που βλέπεις γύρω σου την πιο ουδέτερη φύση του ανθρώπου ή την πιο χαρακτηριστική αφασία του μυαλού. 

Κάποια στιγμή έφτασα στο πάγκο των τυριών και ζήτησα από την πωλήτρια/ τυροκόμο, ή δεν ξέρω ακριβώς πως ονομάζεται, να μου κόψει κάποιες φέτες τυριού και ενώ της χαμογέλασα δεν χαμογέλασε πίσω και συνέχισε την δουλειά της – η οποία εκείνη την στιγμή δουλειά, προερχόταν από εμένα. Κάποια στιγμή κόβει λάθος ένα κομμάτι και το δείχνει προς το μέρος μου. Εγώ με το γνωστό βλακώδες βλέμμα μου παίρνω το κομμάτι και το κοιτάω λες και δεν έχω ξαναδεί τυρί στην ζωή μου και με έναν ακόμα ηλιθιότερο τρόπο  της λέω: « Και εγώ αυτό τώρα τι να το κάνω? ». Και ο πάγος έσπασε, το πρόσωπο χαλάρωσε και η κοπέλα άρχισε να γελάει, εγώ γέλαγα που γελούσε, καταλαβαίνοντας για ακόμα μια φορά πόσο σημαντικό είναι να κάνεις έναν άνθρωπο ιδίως άγνωστο άνθρωπο να χαμογελάει . 

"Ένα χαμόγελο είναι  το καλύτερο make up  που μπορεί να φορέσει κάθε κορίτσι "(A smile is the best makeup any girl can wear) - Marilyn Monroe

Στη συνέχεια όση ώρα ψώνιζα δεν σκεφτόμουν πλέον πιο azax να πάρω -γιατί όπως είναι φανερό σαν σωστή φοιτήτρια δεν σκαμπάζω και πολλά από καθαριστικά και χαζεύω με τις ώρες, διαβάζοντας το τι περιλαμβάνει το καθένα, σαν να διαβάζω το πιο περίτεχνο λογοτεχνικό βιβλίο - αλλά πόσους ανθρώπους έκανα σήμερα να χαμογελάσουν. Ίσως να φανεί παράξενο αλλά αν βάλουμε ως στόχο να προκαλέσουμε το χαμόγελο σε ένα Χ αριθμό ατόμων δεν θα φτιάξουμε την μέρα μόνο σε αυτόν τον χ αριθμό  αλλά θα προστεθεί +1. Δεν θέλει φαντασία ο προσωπικός εαυτός είναι το +1.  

Και αν απορείτε  πόσα άτομα χαμογέλασαν εξαιτίας μου σήμερα ο αριθμός αντιστοιχεί στο 7 αλλά ακόμα είναι μεσημέρι δύο η ώρα.

"Τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο. Φρανκ Κλαρκ"

Νάνσυ 

Στον "ρυθμό" ενός μωρού...

Σε όλους μας υπάρχουν μέρες πιο δύσκολες άλλες πιο εύκολες, λιγότερο βαρετές ή περισσότερο βαρετές. Τι όμως είναι αυτό που μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τραβήξει την προσοχή διαφορετικών ανθρώπων και όλοι να ασχολούνται μαζί του;  Μα φυσικά ένα μωρό....

Γυρνώντας λοιπόν σπίτι αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη στο κοντινό μου σουπερμάρκετ... γιατί όπως είναι γνωστό το βράδυ είναι που μας πιάνουν οι περισσότερες λιγούρες. Όπως συμβαίνει συνήθως κανένας δεν μιλάει με κανέναν, εκτός από τους ταμίες, που και εκείνοι μετά από μία ολόκληρη μέρα κάνοντας το ίδιο πράγμα γενικά η όρεξη τους, η συναισθηματική τουλάχιστον, δεν έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, και όλοι βιάζονται να βρουν αυτό που θέλουν να πληρώσουν και να φύγουν. Έτσι και εγώ περιμένοντας στη σειρά για να πληρώσω ξαφνικά παρατηρώ -όσο αυτό βέβαια είναι δυνατόν γιατί ακολουθώντας τα πρότυπα της μόδας έχω και εγώ μυωπία και κάτι φοβερά μυωπικά γυαλιά στέκα στο κεφάλι- πως όλη η σειρά πίσω μου (και οι ταμίες) κάνουν νοήματα σε μία κοπέλα. Και εκεί που σκέφτομαι δεν γίνεται κάποιος κάνει γυρίσματα εδώ, κάπου υπάρχει κάμερα, από πια πλευρά να κρυφτώ, γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω ένα μωράκι το οποίο προσπαθούν όλοι με μεγάλη αποτυχία να το κάνουν να γελάσει. Δέκα δεκαπέντε άγνωστα άτομα μεταξύ τους όλα πλέον με κοινό σκοπό να κάνουν το μωρό να γελάσει, ενώ εκείνο πεισματικά κοιτάει μιά από εδώ μια από κει αγνοώντας τους όλους. 

Την λύση στο πρόβλημα την έδωσα εγώ, καθώς προσπαθώντας να δω τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο κάνουν όλοι γκριμάτσες και νοήματα, μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια και όπως πάω να τα πάρω πέφτουν καπάκι και τα γυαλιά από το κεφάλι μου. Έτσι ξαφνικά (αξέχαστο τραγούδι ειδικά από τη σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης) ως διαμαγείας το μωρό αρχίζει να χαμογελά και ο κόσμος να γελά. Κάπως έτσι γράφονται  εμπειρίες ζωής και έρχονται κοντά διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, με ένα μωρό στη μέση να δίνει τον ρυθμό...

*Η εικόνα :Creative Commons Zero (CC0) license.